Sura ya kwanza

Lieve allemaal!

Ik ben toch gezwicht voor de druk en ben maar eens gaan zitten voor een blog. We zijn inmiddels al meer dan een maand hier, dus ik moet mijn best doen dit allemaal samen te vatten in één blog.. Where to begin?

De reden dat we naar Tanzania zijn gekomen is natuurlijk het lopen van ons tropencoschap. We blijven daarom drie maanden in het mooie dorpje Sumve. Dit is een klein gat in de buurt van Mwanza, een grote stad aan het Victoriameer. Sumve Designated District Hospital is een gemiddeld groot ziekenhuis en er staat op elke afdeling officieel een arts, wat een luxe is voor Tanzania! De eerste weken heb ik op de kinderafdeling gestaan (natuurlijk). Het was erg wennen aan de gang van zaken. Ten eerste zijn er natuurlijk veel minder middelen hier. Je kunt een paar dingen in het lab aanvragen, die erg basaal zijn en je dus niet altijd veel verder helpen. Ook zijn de voorzieningen veel slechter en armoediger dan bij ons. Daarnaast zijn er veel ziektebeelden die wij in Nederland nauwelijks zien. Hier heeft op de kinderafdeling het overgrote deel malaria, zijn er veel patiënten met ondervoeding, tuberculose en HIV, allemaal aandoeningen die ik nog nooit zelf heb gezien. De artsen hier zijn bovendien anders opgeleid dan wij, het is erg wisselend wat hun achtergrond is en dus ook wat ze kunnen. Bij een aantal heb je continu het idee dat ze maar wat doen, maar niet goed weten waarom ze iets eigenlijk doen. Vaak ben ik het niet eens met het beleid wat ze voeren, maar moet je toch naar ze luisteren (zij zijn immers de baas natuurlijk!). Ook heb ik hier voor het eerst officieel de dood bij iemand vastgesteld. Er was een kindje met een hersenvliesontsteking die te laat was ontdekt, waardoor de behandeling te laat kwam. Ik werd door de moeder aan m’n mouw getrokken dat haar kindje ‘raar’ deed. Ik ging kijken en toen bleek het kindje overleden. Gelukkig kwam Hannah toevallig langsgelopen en hebben we het samen kunnen oplossen. We waren een kwartier later bezig met de papieren invullen toen de verpleegkundige aan de balie kwam om te melden: ‘die andere patiënt is ook dood, ik denk dat je even moet gaan kijken’. Waarna ze verder liep. Waar ik nog het meest tegenaan loop is de taalbarrière. Veel verpleegkundigen hier kunnen prima Engels en ons Swahili wordt steeds beter, maar toch is het contact met de patiënt erg moeilijk. De grote lijnen kun je er wel uit halen, maar fatsoenlijk uitleggen wat er aan de hand is en wat je gaat doen, is er niet bij. Het meest pijnlijk vind ik dit als ik ouders moet vertellen dat hun kindje overleden is en het enige dat je kunt zeggen ‘pole sana’ (het spijt me) is. Je zou zo graag wat meer willen zeggen en uitleggen.
Er zijn elke dag weer dingen die we meemaken in het ziekenhuis die vreemd en bijzonder zijn, te veel om hier allemaal op te schrijven, wat voor jullie niet allemaal boeiend zou zijn:p. Het is nu wel erg rustig in het ziekenhuis, wat voor ons best jammer is. We zouden graag veel te doen hebben en veel kunnen leren, dus hopelijk trekt het nog wat aan.
Sumve zelf is dus echt een klein dorpje met een zandweg er doorheen met een paar kraampjes/winkeltjes en een klein marktje. Wij hebben een huis pal naast het ziekenhuis. Het is ruim voor twee personen met een douche en normale wc (jaja) en twee slaapkamers en een lekker grote tuin. Vlak na aankomst hebben we een flinke schoonmaak gedaan van het hele huis met alle kasten waar al maanden/jaren geen vinger naar uit was gestoken. We hebben ook een mama thuis, mama Helena. Het is hier heel gewoon om een ‘mama’ te hebben, die voor je kookt en wast. Ze kan erg lekker koken, bakt héérlijk brood en is echt een schatje. Om een beetje in indruk te krijgen van onze dag, zo ziet hij er vaak uit; om 8:00u is de ochtendoverdracht (die natuurlijk nooit om 8 uur begint..), na de overdracht wordt het ziekenhuis gepoetst en is het dus off-limits om daar te komen. Dan gaan we dus maar terug naar ons huisje om te ontbijten. Daarna is het tijd voor de rondes op de afdeling. Ook een bijzondere ervaring op de kinderafdeling trouwens, jij gaat zitten in een soort lokaaltje, er wordt een bel geluid en alle kinderen en ouders komen op een rijtje zitten in dat lokaaltje en schuiven een voor een door om voor je te komen zitten. Afhankelijk van hoeveel kinderen het zijn, doe je er een paar uur over. Daarna kijken we vaak of er ergens anders nog wat te doen is, of gaan we naar huis. Lunchen doen we thuis, waarna we ’s middags nog teruggaan om wat resultaten te kijken en vaak nog een keer kijken of er ergens wat te doen is. Meestal zijn we wel op tijd weer terug. Dan ’s avonds ons eten opwarmen en een beetje relaxen. We zijn zelfs elke dag actief met onze dagelijkse workout! Ook gaan we ’s avonds af en toe een wijntje drinken met Dirk en Tineke (een Nederlands stel dat in Sumve woont en met een stichting allerlei projecten regelen voor het ziekenhuis) en Talitha (een Nederlandse fysiotherapeute die hier een jaar is). Erg fijn en gezellig dat ze er zijn. Zij zijn zo thuis in het leven in Sumve, ze kunnen je dingen uitleggen en helpen als je problemen hebt. Zo heeft Dirk ons meegenomen naar het huis van onze mama toen ik niet alle sleutels had meegenomen en we buitengesloten waren (niks voor mij toch?). Dan is het héél fijn als je iemand kunt bellen die de weg goed weet in het donker..
Verder vermaken we ons ook goed in de weekenden. We zijn tot nu toe nog geen weekend in Sumve gebleven, omdat het fijn is om even weg te zijn uit Sumve en de andere coassistenten te zien. Daarnaast hebben we in Mwanza een warme douche en (bijna) altijd stroom en stromend water, wat in Sumve nog weleens wil ontbreken. In Mwanza komen we in een totaal andere wereld terecht. Daar gaan we overdag namelijk vaak zwemmen bij een luxe hotel, waar je dan iets voor moet betalen om gebruik te maken van het zwembad. Doordat we daar veel zijn, en ook via onze voorgangers, zijn we in contact gekomen met een aantal vaste gasten daar. Veel van deze mensen zijn erg rijk en hebben enorme huizen in Mwanza en andere plekken in Tanzania. Een van hen heeft bijvoorbeeld een boot, waar we dan mee het Victoriameer op gaan en laatst hebben we allemaal een ritje op zijn jetski mogen maken. Ook kom je dan in huizen met prachtige uitzichten en luxe badkamers met regendouche (hmm, heerlijk). Wereld van verschil met Sumve!
De feestdagen hebben we goed gevierd met de coassistenten uit de andere plekken in Tanzania, veel leuke feestjes;). Daarnaast zijn we vorige week op bezoek geweest bij andere coassistenten in Sengerema, een plaats redelijk dichtbij. Erg leuk om het verschil te zien tussen onze ziekenhuizen. Sengerema is enorm druk, de coassistenten doen veel zonder begeleiding en maken erg lange dagen. Ergens maakte ons dat wel heel jaloers, we zouden graag zelf ook zoveel te doen hebben en leren. Leuk om daar geweest te zijn!
De komende weken staat Hannah op de kinderafdeling en ga ik waarschijnlijk naar de kliniek voor de gezondheidszorg voor zwangere vrouwen en kinderen onder de 5 jaar. Over minder dan twee weken komen pap en Gerrie alweer, gaat super snel! Heb er heel veel zin in! Ik ga proberen iets vaker wat te schrijven, dan wordt het ook makkelijker alles weer voor de geest te halen en er niet zo’n droge opsomming van te maken haha.

Foto’s uploaden lukt niet goed met het internet hier, dus dat volgt nog;)

Liefs,
Milou

P.S. voor de mensen die naar mijn adres hebben gevraagd, bij deze:
Student doctor house
PO box 23, Sumve
Mantara via Mwanza
Tanzania